Boneco

Debuxo 3D

Figuras

Ferramentas

Acotaciones de oppenoffice draw

RSS e Podcast

De RSS

RSS e Podcast

Exame

Patos

Composición

Máscaras

Presentación Filtros GIMP

Formatos de arquivos

9. Dispositivos da comunicación. Redes.

• Redes locais: 

 Unha rede local ou LAN (Local Area Network) é un conxunto de ordenadores conectados entre si, con a finalidade de compartir recursos e información. Todos os ordenadores e dispositivos (impresoras, hub, router...) dunha rede están conectados fisicamente mediante un cableado que os recorre un a outro; a conexión deste cable a cada ordenador depende do tipo de cable empregado, pero sempre se realiza a través de tarxeta de rede. Ademáis desta tarxeta e necesario que todos os ordenadores dispoñan do software adecuado, denominado software de rede, que permita compartir os dispositivos conectados á rede.

1. Topoloxía dunha rede:

 Unha rede local pode instalarse de varias maneiras distintas, e cada unha ven determinada polas características como polo tipo de cableado, a velocidade de transferencia e a seguridade que podrá ter.

*Rede en anel:

 Trátase dunha rede cerrada, na que todos os ordenadores están conectados a ela. A información circula nun sentido, polo anel, e cada ordenador analiza se el é o destinatario; se non fose así, deixará de pasar a información o seguinte, e así sucesivamente. Trátase dunha rede bastante estable e cunha alta tasa de transferencia de informacion.
*Rede en estrela:

  Os ordenadores non están unidos directamente entre eles, senon que o fan a través dun dispositivo específico. Trátase dunha rede moi estable, segura e con unha velocidade de transmisión alta. Nestas redes utilízanse cabres de tipo UTP.
*hub e switch:
 Hub: a este dispositivo chegan tódolos cabres da rede, un para cadaordenador e por cada dispositivo, e actúa de ponte entre todos eles; cando un ordenador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario a tome e o resto a deseche.                    Switch: ó igual que un hub, actúa de ponte entre todolos dispositivos da rede, pero, ademáis, é capaz de identificar cada ordenador ou dispositivo conectado, polo que non envía a información a todos eles, senon so ó destinatario, evitando deste modo sobrecargar a rede e as colisións de datos.

  

     2.Cableado dunha rede local.                                                                 *Cableado coaxial: Trátase dun cabre que está formado por un fío conductor central, protexido das correntes eléctricas externas pola malla de cobre. Este cabre resulta económico e pode acadar velocidades de transmisión media; a conexión ás tarxetas de rede realízanse mediante conectores BNC. Actualmente está en desuso.

*Cableado UTP: Este cabre está constituído por catro pares de fíos dentro dunha mesma camisa: cada par de fíos está trenzado para evitar a interferencia eláctrica dos outros pares. Este tipo de cabre, que resulta económico e permite alcanzar unha boa velocidade de comunicación, necesita conectores RJ-45.


*Cableado de fibra óptica: A fibra óptica transporta pulsos de luz a través de pequenas fibras de vidro, polo que non lle afectan as correntes eléctricas externas. Estos cabres constan de dous fíos de fibra de vidrio protexidos por fibras de Kevlar e capas de plástico. Aínda que o seu coste económico é alto, permiten alcanzar velocidades de transmisión moi elevadas e a súa lonxitude pode ser moi extensa; necesitan os conectores ST de fibra óptica.

     3.Redes inarámicas: Nas redes inarámicas, tamén denominadas WiFi, os usuarios conectanse sen limitacións que impón un cabre, xa que os seus datos se transmiten polo aire; deste modo, conséguese gran liberdade de movementos.
 As tecnoloxías que permiten a conexión sen cabres encontranse en continua investigación, e basanse tanto en ondas de radio como en microondas para transmitir a información. A velocidade de transmisión é baixa e varia segundo os protocolos empregados. O protocolo WiMAX permite conexións de ata uns 50 km, con velocidades de ata 70 Mbps.

    4.Redes externas. Internet: É un conxunto de ordeadores conectados entre si cuxa ubicación física pode estar en diferentes edificios, localidades e incluso países; a este tipo de rede, pertence internet, aínda que dada a súa amplitude, xa se lle considera como unha rede global.
 En caso de querer conectar un equipo a unha rede externa, e posto que non existe un cableado como nunha rede local, necesítase outras vías diferentes para a conexión. Entre eles a máis frecuente segue sendo a rede telefónica, aínda que se están investigando novas conexións a través da rede eléctrica, conexión vía satélite, conexión inarámicas, etc.

   5.Redes privadas virtuais: Son un tipo de redes especiais, posto que empregan a infrastuctura dunha rede externa, pero agregan unha serie de medidas de seguridade entre os ordenadores conectados de modo que a súa comunicación poda chegar a ser privada.

   6.Conexión a través dunha liña telefónica.

• *Módems: Son dispositivos que permiten enviar e recivir información a través dunha liña telefónica convencional, RTC. A súa misión consiste en modular o sinal dixital do ordenador en analóxico e demodular o sinal analóxico recibida para convertirla en sinal díxítál.
  *Tarxetas RDSI: Entre as súas ventaxas frente as líneas RTC destacan a velocidade de transmisión e o feito de que a información que viaxa por elas é dixital, non analóxica. Estas líneas dispoñen de varios canais, polo que a conexión a internet non impide que se poda realizar ou recibir chamadas telefónicas.
  *Módems ADSL: Supuso unha revolución en canto a conexión a internet. Esta tecnoloxía permite o uso do fío de cobre dunha liña telefónica para a transmisión de datos de alta velocidade e, simultaneamente, para o uso normal dunha liña telefónica.                                                                                                                           Permiten transferirdatos a distintas velocidades, sendo sempre maior a velocidade de recepción que a de envío de datos.
• *Router: Tamén chamado enrutador, permite unir ordenadores como si foran un hub ou swicth. Pero esta non é a súa única función, posto que un router é capaz de buscar o camino para por en contacto dous ordenadores que se queran conectar, incluso se estan en distintas redes. O router tamén se ocupa de que a información non se envíe a todos os ordenadores, senon unicamente os destinatarios.

• Conexión a través de cable: O inconveniente deste tipo de conexión é que precisa unha infrastructura nova que non en todas as zanas xeográficas está dispoñible. A conexión non se fai directamente entre o usuario e o proveedor, senon que se trata dunha conexión multipunto, na cal moitos usuarios comparten o mesmo cabre, motivo polo que disminulle a tasa de transferencia a medida que se conectan usuarios o mesmo cabre.
• Conexión vía satélite: Ë outra alternativa para conectarse a internet; trátase dunha conexión híbrida, posto que o usuario recibe a información vía satélite pero a envía por un sistema terrestre. A finalidade é que o usuario aproveite a alta velocidade da conexión vía satélite para recibir grandes bloques de información, e que empregue calquera outra conexión terrestre para a petición de páxinas. Esta tecnoloxía está en desuso pola sua baixa velocidade frente a outros sistemas e o seu uso limítase a sitios que estén aislados.
• Conexión por ondas radioeléctricas: É semellante a conexión dun ordenador nunha rede de área local inalámbrica, tamén é posible acceder a internet mediantes ondas eléctricas, o que supón un abandono do punto de conexión específico e unha liberación en canto a movilidade. A este sistema coñéceselle coas siglas LMDS, que fan alusión á existencia de multiplos puntos (antenas) con os que os usuarios establecen a comunicación.
• Conexión móbil.
  *GSM: É un estándar internacional de comunicacións dixitais mobiles, que emprega o concepto de comunicación por circuitos. Nel, a voz convertese nunha sinal dixital codificada e é transmitida ata un terminal que é encargada de descodificarla.
  *GPRS: Está basado na conmutación de paquetes e non de circuitos, como no caso do sistema GSM. Con este sistema non é necesario dispor dun canal exclusivo para o usuario, xa que os canales poden ser compartidos.
  *UMTS: Traballa con unha frecuencia moi alta, que posibilita unha tasa de transmisión de información de 2 Mbps. Con esta tasa é posible transmitir voz e datos a vez, e incluso sinal de TV e videoconferencias. A transmisión de información realízase por conmutación de paquetes. Unha característica particular do sistema UMTS é que permite estar conectado á rede de forma permanente. Tanto nos sistemas GPRS como UMTS, a facturación non se realiza por tempo de conexión, senon por volume de datos transmitidos.
• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.                              clicando aqui levarate a unha páxina sobre o tema.

8. Dispositivos de almacenamento

• Discos magnéticos.

  Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnética. Antes de poder utilizar un disco magnético, este ha de ser preparado para que poida recibir a información; esta operación divide o disco en pistas e sectores nos que se almacenará a información.

  O disco flexible, utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os chamados discos de 3 1/2, aínda que existían outros como os discos ZIP e os LS-x.

  Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro, tamén chamado disco fixo, xa que adoita estar dentro do ordenador. Isto xa non é de todo certo, xa que existen e son frecuentes os discos duros extraíbles e os discos duros externos.

  Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe en común; entre eles están situadas as cabezas de lectura-escritura de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras dos discos.

  Dependendo da tecnoloxía para a transferencia de datos, os discos poden ser de varios tipos; na actualidade, os máis usados son discosIDE; esta tecnoloxía permite conectar ata catro discos con capacidades de Gigabytes.

  A superficie magnéticas dos discos podese alterar pola proximidade dun campo magnético forte ou polas altas temperaturas.

  Estructura: la estructura es similar entre todos ellos, con algunas pequeñas diferencias.

1. Caras: é a superficie superior e inferior do disco.
2. Pistas: son os círculos concéntricos nos que se divide cada cara do disco.
3. Sectores: son as divisións que se fan en cada pista; todolos sectores dun mesmo disco teñen a mesma capacidade.
4. Cilindros: aparece o concepto de cilindros para designar ós distintos conxuntos de pistas situadas na mesma posición de cada disco.

• Disco ópticos.

  A aparición dos discos ópticos (CD-ROM e DVD), provocou unha revolución nos sistemas de almacenamento, grazas á enorme cantidade de información, de moi distinta natureza, que poden almacenar cun custo relativamente baixo. Todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica.

1.  CD-ROM.

 Como o seu nome indica, contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada; esta característica, unida á súa gran capacidade e a que a súa información gravada nel pode ser de distinta natureza, fan do CD-ROM un soporte ideal para enciclopedias, xogos, software interactivo, etc.
  A información nun CD-ROM está almacenada nunha soa cara, seguindo unha pista única de forma de espiral que comeza no centro do disco e termina no exterior; esta pista está dividida en sectores.
  Como calqueira outro dispositivo de almacenamento, para poder ler os datos grabados nun CD é necesario que o ordenador dispoña dun lector  de CD-ROM.


     2. DVD-ROM

 Son aparentermente iguais os CD, pero a súa diferencia radica na capacidade de almacenamento. Os DVD poden almacenar ata 1,7 GB, o que os convirte nos substitutos dos CD.
 A gran capacidade dun DVD é consecuencia dos factores principais: empreganse as duas caras para grabar, e se graba información en cada capa de cada una de las caras.
 Os DVD teñen un laser de maior potencia para poder ler con precisión os datos almacenados nel.


      3.DVD e CD regrabable


 Unha unidade grabadora é unha unidade de almacenamento e lectura, xa que permite ler a información contida nun CD e, ademáis, escribir información sobre un CD virxe.
 As unidades regrabadoras, ademáis de poder ler e grabar como unha grabadora, son capaces de modificar a información grabada nun disco óptico. Pero para que isto sea posible, o CD tamén debe ser regrabable.
 Posto que as regrabadoras poden realizar 3 traballos (grabar, regrabar e ler), se caracterizan pola velocidade con a que efectúa cada unha destas operacións. Así por exemplo, unha unidade grabadora de CD 16X, 8X, 48X, graba a unha velocidade de 16X; a velocidade con que se escribe nun CD regrabable é de 8X, e a velocidade de lectura é de 48X.

• Discos mágneto-óptico.

  Estos discos empregan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran ventaxa é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a tecnoloxía óptica, pero, ademáis, os datos poden ser borrados e modificados grazas a tecnoloxía magnética.

   A superficie destos discos está constituída por unha aleación de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio (encargada de reflexar posteriormente o láser); ambas están situadas entre dous capas de plástico que as protexe.

  Á hora de grabar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aleación cristalina, liberando ós cristais o suficiente para permitirlles o movemento. o campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os dixitos (1 e 0) correspondentes a nova información.

  A lectura de información se realiza do mesmo modo que nun disco óptico; a orientación dos cristais fai que o raio de luz se reflexe ou non na dirección determinada para que sea detectada por un sensor e poda converterse en información dixital (0 e 1).

• Dispositivos de almacenamento baseado na memoria flash.

  As memorias flash, inicialmente empregadas para almacenar os datos da BIOS do ordenador, se popularizaron e o seu uso se xeneralizou ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que emprega esta tecnoloxía.

  Estos dispositivos non solo son dispositivos informáticos, se non que se estendeu o seu uso a outros dispositivos informáticos, como, por exemplo, as cámaras fotográficas ou de videos dixitais. No caso dos dispositivos informáticos, soen conectarse a un porto USB, dende o cual se obten a enerxía suficiente para o seu funcionamento.

  As características máis salientables son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou bateria que suministre enerxía á memoria para manter a grabación.

  Como cualquier outra memoria, a memoria flash está constituída por celdas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada celda é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada  da carga de información. A memoria flash non é unha memoria RAM, posto posto que nese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.

• 5 fotos sobre o tema, cada unha co seu título.

     

    disco magnético                                                                   disco óptico





disco magnético óptico                                                              memoria flash


                                             
                                                                      Blu ray

• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.

  Clicando aquí vas a unha páxina que fala sobre o tema.

• Discos blue-ray:

Blu-ray, tamén coñecido como Blu-ray Disc ou BD, é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro (igual que o CD e o DVD) para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25GB por capa, aínda que Sony e Panasonic desenvolveron un novo índice de avaliación (i-MLSE) que permitiría ampliar un 33% a cantidade de datos almacenados, dende 25 a 33,4 GB por capa. Aínda Que outros apuntan que o sucesor do DVD non será un disco óptico, senón a tarxeta de memoria. Non obstante, estase a traballar no HVD ou Disco holográfico versátil con 3,9 TB. O límite de capacidade nas tarxetas de formato SD/MMC está xa en 128 GB, tendo a vantaxe de ser regrabables polo menos durante 5 anos.

O disco Blu-ray fai uso dun raio láser de cor azul que permite almacenar substancialmente máis información que o DVD nun disco das mesmas dimensións e aspecto externo. Blu-ray obtén o seu nome da cor azul do raio láser (blue ray significa 'raio azul').

Outra característica importante dos discos Blu-ray é a súa resistencia ás rayaduras e a sucidade. A delgada separación entre a capa de lectura e a superficie do disco facía estes discos máis propensos ás rayaduras e sucidade que un DVD normal. É por iso que se pensou primeiro en comercializalos nunha especie de carcasa ou Caddy. A idea foi desbotada grazas á elaboración por parte deTDK dun substrato protector chamado Durabis, que non só compensa a fraxilidade, senón que lle outorga unha protección extra contra as rayaduras o devandito disco.

Existen tamén discos DVD con esta protección, pero non é tan necesaria debido ao maior espesor da capa que separa os datos da superficie do disco, 0,6 mm.